حضور تركيبات سولفوردار در سوخت‌هاي فسيلي به عنوان يكي از منابع اصلي توليد SOx در جهان كه يكي از عوامل اصلي آلودگي هوا، باران‌هاي اسيدي و تخريب تجهيزات مي‌باشد، شناخته شده است. به دليل اثرات تخريبي اكسيدهاي سولفور، مشخصات و غلظت تركيبات سولفوردار در سوخت‌هاي فسيلي مانند بنزين و گازوئيل، روزبه‌روز در سراسر دنيا سخت‌گيرانه‌تر مي‌شود. فرآيند سولفورزدايي اكسايشي در مقايسه با فرآيند سولفورزدايي هيدروژني، نيازمند شرايط ملايم‌تري همچون دماي محيطي و فشار اتمسفري مي‌باشد و به عنوان يك فرآيند اميدواركننده در حذف عميق تركيبات سولفوردار در سوخت‌هاي فسيلي در نظر گرفته مي‌شود. همچنين، در سال‌هاي اخير پلي‌اكسومتالاتها به عنوان كاتاليستهاي سبز، توجه ويژه‌اي را به دليل بازده بالا در فرآيند سولفورزدايي اكسايشي به سمت خود جذب كرده‌اند. كامپوزيت Mo132/AC در سولفورزدايي اكسايشي داراي عملكرد ويژه‌اي است و سبب حذف تركيبات سولفوردار (همچون دي‌بنزوتيوفن از يك سوخت مدل) با بازدهي در حدود 100 درصد مي‌گردد. بكارگيري كربن فعال به عنوان پايه‌اي كاملا ارزان و در دسترس براي {Mo132} سبب افزايش ظرفيت جذب تركيبات سولفوردار بر روي كاتاليست، سادگي بازيابي كاتاليست از محيط واكنش و نيز افزايش بازده سولفورزدايي در سوخت مدل مي‌شود. بر اساس نتايج، كامپوزيت Mo132/AC قادر است در شرايط بهينه و در دماي محيط (C ᵒ 25) بازدهي برابر با 99.5% و يا حتي بيشتر در سولفورزدايي اكسايشي داشته باشد.